Każda sesja ciążowa to coś więcej niż tylko fotografie. To zapis emocji, bliskości i wyjątkowego czasu, kiedy para czeka na narodziny dziecka. Sesja z Francescą i Demisem w Nervi była dokładnie taka – pełna ciepła, harmonii i poczucia, że życie wkrótce zmieni się na zawsze.
Francesca i Demis oczekują narodzin syna i chcieli stworzyć pamiątkę, która uchwyci zarówno ich miłość, jak i niezwykły moment przejścia do rodzicielstwa. Wybraliśmy Nervi, malownicze miejsce nad morzem w Genui, gdzie spokojna woda i ciemne nadbrzeżne skały stworzyły naturalne tło. Minimalizm krajobrazu wydobył emocjonalną więź między nimi i wprowadził do zdjęć aurę spokoju.
Podczas wspólnych ujęć udało się uchwycić radość i intymność tej dwójki – ich gesty, spojrzenia i niewypowiedziane oczekiwanie na syna. To właśnie ta atmosfera czyni takie fotografie ponadczasowymi.
Część sesji poświęciliśmy samej Francesce. W długiej sukni, otoczona naturą, wyglądała jak bogini obfitości – symbol kobiecości, siły i nowego życia. Te portrety podkreślają piękno ciąży, pokazując, że jest to czas wyjątkowy, w którym kobieta emanuje naturalną pewnością siebie i spokojem.
Sesja ciążowa we Włoszech ma w sobie coś niezwykle magicznego – połączenie śródziemnomorskiego krajobrazu z prawdziwymi emocjami sprawia, że zdjęcia stają się nie tylko pamiątką, ale i artystycznym obrazem miłości oraz oczekiwania.
Dla Franceski i Demisa ta sesja będzie przypominać o chwilach pełnych radości i bliskości. Dla mnie jako fotografa to kolejny dowód, że zdjęcia ciążowe to nie tylko dokumentacja – to opowieść o rodzinie, miłości i cudzie nowego życia.
Agnieszka i Michał, para z Polski, postanowili swoją podróż poślubną spędzić we Włoszech. Oprócz zwiedzania chcieli przeżyć coś wyjątkowego – stworzyć pamiątkę w postaci zdjęć w ślubnych strojach na tle jednego z najpiękniejszych miejsc w Europie. Wybór padł na Cinque Terre, a dokładniej na malownicze Riomaggiore, które ze swoimi kolorowymi kamienicami i widokiem na morze stało się idealnym tłem dla ich wymarzonej sesji.
Dzień zdjęć był pełen letniego światła. Promienie słońca odbijały się od fasad i skał, a włoskie wybrzeże Liguryjskie pokazywało swoje najpiękniejsze oblicze. Choć Riomaggiore jest miejscem bardzo popularnym i turystycznym, udało nam się znaleźć spokojniejsze zakątki, gdzie para mogła cieszyć się intymną atmosferą. Wąskie uliczki, kamienne schody i pastelowe kolory stworzyły naturalną scenerię pełną włoskiego uroku.
Najpiękniejszy moment nadszedł podczas złotej godziny. Zachodzące słońce otuliło Agnieszkę i Michała ciepłym światłem, które nadało zdjęciom wyjątkową, romantyczną aurę. Ich ostatnia fotografia, wykonana na tle słońca chowającego się w horyzoncie, stała się symbolicznym zakończeniem dnia – obrazem miłości, bliskości i radości, jaką przeżywali razem.
Mimo upału i obecności tłumów, udało nam się stworzyć intymną i pełną emocji historię. To właśnie czyni sesję ślubną w Cinque Terre tak wyjątkową – łączy piękno natury, włoską architekturę i prawdziwe emocje pary.
Dla zakochanych planujących podróż poślubną czy kameralny ślub we Włoszech, Riomaggiore to miejsce idealne. Historia Agnieszki i Michała pokazuje, że fotografia ślubna nie musi kończyć się w dniu ceremonii – może być kontynuowana w formie niezapomnianej przygody, która pozostanie w pamięci na zawsze.
Ta krótka sesja z Vanessą pokazuje, że nie potrzeba wielu godzin, aby stworzyć coś wyjątkowego. Wybrałyśmy Nervi, jedną z najbardziej malowniczych dzielnic Genui, aby połączyć jej naturalny wdzięk z pięknem włoskiej przyrody. To właśnie tutaj powstała sesja, która najlepiej opisuje, czym dla mnie jest sesja portretowa we Włoszech – gra światła, kolorów i emocji.
Park w Nervi to prawdziwy raj dla fotografa. W momencie naszej wizyty róże były w pełnym rozkwicie, powietrze pachniało jaśminem, a w tle rozciągał się widok na Morze Liguryjskie. To idealne miejsce, by uchwycić naturalność i delikatność portretowanej osoby.
Sesja Vanessy miała trzy kolory przewodnie. Pierwszym była zieleń jaśminu, który stworzył intymne i świeże tło, podkreślające jej spokojny, naturalny urok. Drugim była czerwień róż – symbol pasji i kobiecości, dodająca intensywności każdemu ujęciu. Trzecim był błękit morza, który połączył wszystko w harmonijną całość, nadając fotografiom spokój i ponadczasową atmosferę.
Mimo że sesja była krótka, udało się uchwycić autentyczną osobowość Vanessy. Każdy kadr pokazuje nie tylko jej wygląd, ale też charakter i emocje – to właśnie wyróżnia dobre portrety.
Dla każdego, kto marzy o wyjątkowych wspomnieniach, sesja portretowa we Włoszech to idealny pomysł. Połączenie śródziemnomorskiej przyrody, włoskiego klimatu i indywidualnego podejścia sprawia, że takie zdjęcia stają się pamiątką na całe życie.
Jako fotograf ślubny we Włoszech miałam ogromną przyjemność dokumentować wyjątkowy dzień Giulii i Ludovico w San Michele di Pagana, Rapallo. Od pierwszych chwil było jasne, że ich święto będzie pełne elegancji, intymności i niezapomnianych emocji.
Dzień rozpoczął się od przygotowań zarówno panny młodej, jak i pana młodego. To zawsze szczególny moment – uchwycenie emocji, gestów i oczekiwania, które budują opowieść o całym dniu. Giulia otoczona rodziną promieniała radością, a Ludovico w gronie najbliższych przyjaciół emanował spokojem i podekscytowaniem.
Ceremonia odbyła się w pięknym kościele Parrocchia di San Michele Arcangelo. Historyczne wnętrze, architektura i światło stworzyły wyjątkową atmosferę, idealną dla złożenia przysięgi małżeńskiej. Fotografując w takich miejscach, każdy kadr nabiera dodatkowej głębi i znaczenia. Po ceremonii para młoda udała się ze mną na krótki plener. Wybraliśmy kameralną plażę niedaleko kościoła – morze, naturalne światło i cisza stworzyły idealne tło dla intymnych ujęć. Zdjęcia pokazały ich prawdziwą więź – czułość przeplatającą się z ekscytacją chwilę po ślubie. Świętowanie zakończyło się w Villa Torre, gdzie goście bawili się do późnej nocy. To czas pełen toastów, tańców i wzruszeń. Dla fotografa to najpiękniejszy moment, by uchwycić autentyczne emocje – szczęście przyjaciół, łzy rodziny i energię parkietu.
Ślub Giulii i Ludovico jest doskonałym przykładem, dlaczego kocham pracować jako fotograf ślubny we Włoszech. Każdy etap – od przygotowań, przez ceremonię, aż po zabawę – tworzył historię, która na zawsze pozostanie w pamięci.
Podarowanie sesji zdjęciowej w prezencie we Włoszech to coś znacznie więcej niż zwykły upominek — to niezapomniane przeżycie, które tworzy trwałe wspomnienia. Sesja portretowa z Agnieszką jest tego pięknym przykładem. Zdjęcia były wyjątkowym prezentem urodzinowym od jej siostry, która chciała zaskoczyć ją czymś osobistym, wartościowym i ponadczasowym z okazji 50. urodzin.
Intymny portret
Agnieszka marzyła o kobiecej i kameralnej atmosferze, dlatego wspólnie wybrałyśmy wynajęty apartament w samym centrum Genui. To miejsce zapewniło prywatność i ciepło, stając się idealnym tłem dla jej pierwszej profesjonalnej sesji zdjęciowej. Aby dodać charakteru i wyjątkowego nastroju, kupiłyśmy świeże kwiaty oraz butelkę czerwonego wina — te detale podkreśliły elegancję i stworzyły pełną komfortu przestrzeń.
Dla mnie jako fotografa ta sesja była szczególnie ważna. Piękno nie ogranicza się wyłącznie do młodości — dojrzały urok, elegancja i sensualność Agnieszki były niezwykle inspirujące. Promieniowała pewnością siebie, a mocne czerwone akcenty w stylizacji podkreśliły jej naturalny seksapil w wyrafinowany sposób. Choć była to jej pierwsza sesja, Agnieszka czuła się przed obiektywem swobodnie i pewnie, co pozwoliło mi uchwycić jej autentyczną osobowość w każdym kadrze.
Ta sesja udowadnia, że sesja zdjęciowa w prezencie we Włoszech to wyjątkowy sposób na świętowanie ważnych momentów w życiu. Może być prezentem na urodziny, rocznicę albo po prostu piękną niespodzianką. To podarunek, który wykracza poza rzeczy materialne — daje emocje, wiarę w siebie i wspomnienia, które zostają na zawsze.
Wieczne Miasto wciąga mnie w swój labirynt za każdym razem. Zaczynam w jednym miejscu ale kolejny kościół, pomnik, fontanna, park, plac jest tuż za rogiem. Każda kolejna uliczka coś w sobie kryje. Więc idę dalej i dalej podążając za biegiem historii oraz swoją ciekawością. Nawet nie wiadomo kiedy krótki spacer staje się całodzienną pielgrzymką przez miasto, która tak naprawdę nie ma mety. Czasami porywa mnie rzeka ludzi ale wystarczy ukryć się w cieniu, żeby obserwować ten niekończący się nurt z dystansu. Można wtedy poczuć trochę przytłaczający ciężar historii, którą fizycznie dotykamy na każdym kroku. Ta świadomość wprowadza jednocześnie w euforię i melancholię. Bo imperialna wielkość i splendor ma również swoje ciemne strony i miejsca, których lepiej nie odwiedzać.
Oczywiście nie byłabym sobą, gdybym nie wspomniała o jedzeniu. Po długich spacerach rzymska kuchnia jest prawdziwą rozkoszą i zdecydowanie pozwala odzyskać wszystkie utracone podczas marszu kalorie. Za każdym razem obowiązkowym punktem menu, niezależnie czy na zewnątrz jest 3 czy 30 stopni, jest carbonara – moja ulubiona pasta. Restauracje, które szczególnie polecam to Cajo & Gajo na Zatybrzu i przypadkowo odkryta Fiaschetteria Marini.
Barwy podróży Rzymu
Fotografia uliczna Rzymu pomaga poznać miasto i zaobserwować jego paletę. Jest ona dosyć monochromatyczna – utrzymana w odcieniach brązu, pomarańczy i żółci. Myślę, że przy wielkości metropolii wprowadza to kojący zmysły element i pozwala skupić uwagę. Na początek szaro-żółty khaki – idealny dla kamuflażu, który w wielkim mieście pomaga poczuć się trochę bezpieczniej. Przypomina również o militarnej przeszłości Rzymu. Słodki brzoskwiniowy kolor sprawia, że czujemy dni pełne słońca i ich soczystą energię. Metaliczny brąz ma naturalny odcień ale jednocześnie podkreśla surowość miasta. Na koniec, dla kontrastu, szaro-niebieski kolor łupka, dodający powagi i elegancji.
Ogród botaniczny w Genui jest częścią tutejszego uniwersytetu. Mimo, że znajduje się w historycznym centrum miasta pozostaje w ukryciu i wiele osób nie wie nawet o jego istnieniu. Można do niego wejść z ulicy Corso Dogali lub przez labirynt uniwersyteckich korytarzy z Via Balbi. Jego położenie sprawia, że czujemy się jak w sekretnym ogrodzie. Mało osób wie (w tym również ja), że dziewiętnastowieczna Genua słynęła ze swojej botanicznej działalności naukowej. Panujący tu klimat sprzyjał uprawie egzotycznych roślin. W tym okresie istniały aż cztery ogrody: Villetta Di Negro, Mura dello Zerbino, oranżerie w Pegli i Kolegium S. Gerolamo (obecny ogród botaniczny). Wszystkie ośrodki powstały z inicjatywy rodziny Durazzo oraz zatrudnianych przez nich wybitnych botaników. Ogród przy uniwersytecie służył głównie medykom badającym właściwości roślin leczniczych. Dziś ma on powierzchnię 10 000 m² i zawiera około 4000 okazów.
Wejście do ogrodu botanicznego jest darmowe ale niestety, ze względu na to, że jest on częścią uniwersytetu można go zwiedzać jedynie w dni robocze i w ograniczonych godzinach. Więcej informacji możecie znaleźć na stronie ogrodu.
Królowa w Sekretnym Ogrodzie
Ogród botaniczny w Genui odkryłam dzięki mojej przyjaciółce, która jest pasjonatką fotografii. Jej fotografie z szklarni zachwyciły mnie grą świateł i intensywnością zieleni, więc od razu wiedziałam, że to idealne miejsce na sesję zdjęciową. Kiedy Anna zaproponowała współpracę, wiedziałam, że będzie idealnie pasować do tego otoczenia. Jej egzotyczna uroda, tajemnicza sensualność i bujna kobiecość idealnie współgrały z tropikalnym klimatem ogrodu. Pragnęłam, aby na zdjęciach prezentowała się jak królowa w swoim prywatnym rajskim ogrodzie, otoczona bujną roślinnością, obserwowana z podziwem, lecz z dystansu. Podczas sesji fotograficznej zanurzyliśmy się w atmosferę magicznego, sekretnego ogrodu, a efekty naszej współpracy przeszły nasze oczekiwania, tworząc obrazy pełne uroku i tajemnicy.
Osaka to potężna metropolia, które po wyjściu z pociągu przywitała nas siwo-niebieskimi wieżowcami. Mimo, że jest to trzecie co do wielkości miasto w Japonii spędziliśmy tam z mężem i siostrą jedynie pół dnia. Niestety trzeba było wracać na nocny samolot z Tokio. Osaka to bardzo ważny ośrodek handlowy i kulturalny na mapie Japonii. Mieliśmy szczęście ponieważ w tamtym dniu przypadał Dzień Kultury (Bunka no Hi, 3 listopada). Dzięki temu udało nam się zobaczyć parady zorganizowane z tej okazji.
Schowane we mgle smogu miasto zobaczyliśmy z tarasu widokowego Umeda Sky Building. Po czym przeszliśmy przez park Brokatowego Zamku, żeby skończyć w dzielnicy Dōtonbori. Wzdłuż kanału pną się do góry tysiące sklepów, restauracji, klubów nocnych, kasyn i salonów gier, wszystko zanurzone w tłumie ludzi. Obfitość jednak nie przytłacza. To właśnie tutaj udało mi się zrobić najwięcej ulicznych portretów.
Smaki Osaki
Miasto jest pełne street foodu zwłaszcza wzdłuż kanału Dōtonbori. Dwie potrawy, które pochodzą z Osaki ( i koniecznie trzeba spróbować) to okonomiyaki i takoyaki. Te pierwsze to rodzaj naleśników z kapusty z różnymi dodatkami. Nazwa pochodzi od słowa okonomi co oznacza “tak jak lubisz”. Drugą przekąską są smażone pulpeciki z ośmiornicy. Kulki posypane są katsuobushi (suszonymi płatkami rybnymi), które pod wpływem ciepła poruszają się jakby były żywe.
Podczas mojej podróży do Japonii odwiedziłam również inne miasta. Tutaj możecie zobaczyć reportaże z Tokio, Kioto i Nara.
Barwy podróży Osaki
Fotografia uliczna Osaki pomaga poznać miasto i zaobserwować jego kolorystykę. Obowiązkowym (przynajmniej dla mnie) kolorem dla Japonii jest czerwony. Tym razem jest to karminowy – jak wschodzące nad krajem słońce. Kolejne barwy powlekają metropolię we mgle. Siny pudrowy błękit nieba i wody. Nowoczesny platynowy niezliczonych wieżowców. I na koniec wszechobecny ale jakby niewidoczny szarawy odcień brązowego – bobrowy. Niestety w języku polskim kolor “beaver” nie ma odpowiedniego tłumaczenia. Co często zdarza się z tłumaczeniami nazw kolorów.
Nocując w Kioto zdecydowaliśmy się na jeden dzień w Nara. Miasto jest oddalone jedynie 50 minut drogi pociągiem. Nara była pierwszą stolicą Japonii dlatego znajdują się tam jedne z najstarszych świątyń w kraju. Wybudowana w 607 roku Hōryū-ji (Świątynia Rozkwitu Prawa) uważana jest za najstarszą na świecie budowlę drewnianą. Natomiast buddyjski kompleks świątynny Tōdai-ji ma miano największego budynku z drewna. Co więcej jego wnętrze mieści 15 metrowy posąg Buddy. Jednak powszechnie rozpoznawalnym symbolem Nara są jelenie. Jak głosi legenda bóg Takemikazuchi przybył do miasta na białym jeleniu, aby czuwać nad nową stolicą. Dlatego zwierzęta te są tu uważane za święte i mogą swobodnie spacerować wokół świątyń i w parkach. Są bardzo świadome swojej nietykalności i kompletnie nie boją się ludzi a czasami potrafią nawet ugryźć w poszukiwaniu swojego smakołyku (ryżowego ciasteczka). Jeśli mamy szczęście w podziękowaniu za poczęstunek dostaniemy od nich ukłon.
Smaki Nary
Oczywiście podróż nie odbyłaby się bez jedzenia. Nara słynie ze swoich mochi – tradycyjnych ciastek robionych z kleistego ryżu. Tradycyjnie deser przyrządzany jest poprzez ubijanie w moździerzu gorącego ryżu. Tak powstałe kuleczki ciasta nadziewa się na przykład pastą z czerwonej fasoli lub owocami. Polecam również restaurację Edogawa Naramachi – a w szczególności dania z węgorzem.
Kimono
Najbardziej emocjonującą częścią tego wyjazdu było wypożyczenie kimona. Tak wiem, jest to bardzo komercyjna atrakcja jednak specyfika tego stroju sprawia, że doświadczenie staje się jedyne w swoim rodzaju. Kimona można wypożyczyć chyba w każdym większym mieście Japonii. Uznaliśmy jednak, że trochę mniej zatłoczona Nara będzie idealna aby w pełni cieszyć się doświadczeniem (Fuji Kimono). Już sam proces ubierania i wyboru poszczególnych elementów stroju jest wyjątkowy. Kolory kimon, zwłaszcza tych kobiecych odzwierciedlają pory roku. Męskie stroje mają bardziej stonowane barwy. Mimo wielu warstw kimono jest bardzo wygodne, jedynie trzeba przyzwyczaić się do stawiania małych kroków. Na zdjęciach możecie zobaczyć moją siostrę w jesiennym kimono i męża, który chyba w poprzednich wcieleniach był japońskim senseiem.
Podczas mojej podróży do Japonii odwiedziłam również inne miasta. Tutaj możecie zobaczyć reportaże z Tokio, Kioto i Osaki.
Spacer wśród świątyń, energetyzujący szkarłat i ceremonia herbaty
Łączenie i przenikanie się religii w Japonii jest widoczne na każdym kroku. Dwoma głównymi wyznaniami jest shintoizm i buddyzm. Odwiedzając miejsca kultu czasami nie byłam pewna do jakiej świątyni wchodzę, ponieważ są do siebie tak podobne. Zachwycają również rytuały – symboliczne obmycie rąk i ust, zapalenie kadzidła, prośby napisane na drewnianych tabliczkach, bicie w dzwon a w niektórych świątyniach również bose stopy. Najsłynniejszą buddyjską pagodą (budynek sakralny) Kyoto jest Złoty Pawilon. Nazwa nie jest przypadkowa ponieważ ściany budynku są pokryte prawdziwymi płatkami złota. Świątynia przechowująca relikwie Buddy oraz otaczający ją ogród miały przywoływać obraz raju na ziemi. Jednak osobiście dużo bardziej podobało mi się shintoistyczne Sanktuarium Imamiya. Ukryty wśród drzew kompleks świątyń jest bardzo cichy i czuć w nim ducha wszystkich modlitw. Może dlatego, że został założony, aby prosić o bezpieczeństwo przed epidemią i dobre zdrowie.
Pałac Cesarski w Kioto był siedzibą władcy przez 500 lat – w 1869 roku stolica Japonii została przeniesiona do Tokio. Zachwyciła mnie jego architektura zachowująca monumentalną symetrię przełamaną ciekawymi, minimalistycznymi detalami. Wiele elementów dekoracyjnych ma jednak funkcję praktyczną. Na przykład wąski kanał wokół dziedzińca nie tylko tworzy lustrzany efekt ale również gromadzi spadającą ze znajdującej się powyżej rynny deszczówkę. I do tego wszystkiego wszechobecny, energetyzujący czerwony kolor, który ubrany w proste formy wręcz emanuje mocą.
Jednym z piękniejszych doświadczeń była również noc w ryokanie – tradycyjnym japońskim zajeździe. Ryokan Tori zapewniał również gorąca kąpiel, yukatę (kimono – strój domowy), japońskie śniadanie i wspaniałą ceremonię parzenia herbaty. Istnieje wiele różnych sposobów przyrządzania napoju a metod uczy się podczas szkoleń. Nasza herbata była przygotowana w październikowym rytuale. Ale niezależnie od sposobu parzenia istotą, przynajmniej dla mnie, była celebracja tak prostej czynności, którą zazwyczaj wykonujemy bardzo nieświadomie.
Podczas mojej podróży do Japonii odwiedziłam również inne miasta. Tutaj możecie zobaczyć reportaże z Tokio, Nara i Osaki.
Barwy podróży Kioto
Fotografia podróżnicza Kioto pomaga poznać miasto i zaobserwować jego kolorystykę. Ponownie, jak w przypadku Tokio wybrałam czerwony ale w innym odcieniu. Szkarłat jest bardziej pomarańczowy co sprawia, że prawdziwie energetyzuje a jego moc podkreśla historię kraju. Kolejno mamy dwie herbaciane barwy – wesoły zielony matchy i głęboko brązowa kobicha (herbata z wodorostów). Ten ostatni to jeden z tradycyjnych japońskich kolorów, stosowany między innymi do barwienia kimon. Całości dopełnia czarno-niebieski odcień węgla drzewnego, używanego między innymi do produkcji tuszu.
Najnowsze komentarze